ใครจะชิงใครจะชังมันก็ช่างหัวเขา
แค่ตัวเรารู้เราช่างเขาประไร
ใครจะชักใครจะแช่งใครจะแกล้งใครจะหยัน
ก็ให้ช่างหัวมันก็ให้ปล่อยเขาไป
ใครจะชมใครจะเชิดว่าประเสริฐเลิศหรู
ตัวเรารู้เราอยู่ปล่อยเขาชมไป
ใครจะรักใครจะเกลียดใครจะเสียด
ใครจะสีก็เรารู้ตัวดีปล่อยเขาทำไป
เกิดเป็นมนุษย์สิ้นสุดแค่ตาย
เอาอะไรมากมายในความอนัตตา
โลภไปทำไมช่วงชิงแข่งขัน
สุดท้ายเหมือนกันต้องไปป่าช้า
จะเอาอะไรแค่รักโลภโกรธหลง
ไม่มีความมั่นคงบนกิเลสตัณหา
เกิดแก่เจ็บตายใยจะไปยึดมั่น
สรรพสังขารล้วนอนิจจา
ปล่อยวางมันเสีย ทุกโขติณณา
ใครจะเมินใครจะมอง ใยจะต้องไหวหวั่น
ใครจะใส่ร้ายกัน ใยจะต้องสนใจ
ใครจะดีใครจะเลว มันก็เรื่องของเขา
ใครจะนินทาเรา ใยจะต้องทุกข์ใจ
ใครจะล้อใครจะด่า ใยจะต้องว่าตอบ
ใครไม่สนใครไม่ชอบ ใยจะต้องใส่ใจ
ใครจะคิดใส่ความใยจะต้องวุ่นจิต
หากตัวเราไม่ผิดจะไปคิดทำไม
เกิดเป็นมนุษย์สิ้นสุดแค่ตาย
ประดุจดังต้นไม้ล้มทับโลกา
หมดลมเมื่อไรหาประโยชน์ใดเล่า
ล้วนต้องถูกเผาหามไปป่าช้า
ชีวิตยังมีสร้างความดีไว้เถิด
ได้ไม่เสียชาติเกิด ได้ไม่ต้องอายหมา
อันว่าความตายคือสัจธรรมความเที่ยง
สิ้นสรรพสำเนียงเน่าเหม็นขึ้นมา
จะเอาอะไร จะเอาอะไรกันนักหนา